Wä mer bedenkt wie die Lökt früjer jehoust han on mer sekt höckt die modern Wält, da muss mer ald en kier schmunzele, obschung et dumols net jans eifach wor. On wä mer bedenkt, wat die Jeneration van dän höckt achtzig boss nöngzig jährige honner sech han, dat wor do en jrus Umwälzung om Läven. Van der domolijen Armut on die högdisch konsumverwennt Wält, dat os en unjeheuere Wässel. Äwer no jo, die Löckt van dumols wossten et net besser, on et jung och e su. Die aal Jeschirrer wu die sech mot eröm schla mutte, die Mostkarren oder die aal Töjmere, do wor meestens jät kappot dran. Da juff e Stöck Droht oder e Kejl dron jeschlan on da jung et eröm wegder. Die brotte net ond Jarasch zu fahren, hüchstens e mol no der Schmett, do juff dat jefleckt on kost net vill. Äwer die Kanik die mutt stömmen, soss wenn dat de Bärisch eraf jung, jung et dä Pärden oder dän Ohsen zu flott. Su sutz dä kleene Pitterchen honnen op de Langbom on mutt oppasse wenn et dä Bärisch eraf jung. Da mutt hän dat Denge bediene on zudrije. Äwer hän hat och noch Interesse a jät annisch. Dan jung et alt en kier zu flott. Senge Pap dän op der Karr sutz ruft him dan zu: “Pitterchen drij’t Kanik zu, soss jet et e Malheur.” Dan drischt hän es su fest zu, dat die Dier och de Bärisch eraf ziehe mutte. Mirr hat et en kier e su mot dän Ohse jange. Esch mutt mott ond Feld Hawer lade jon. Et worr siehr warem on viel Flieje schwirrten do eröm. Esch mutt fürr bej dän Ohsen stohn on mott er Jinsfess dän Dieren die Flieje vam Jesieht jarre. Mirr wor dat och zu langweilich, su hat esch dohetter Majrigdeblume jeplott on dovan e schung Kränzje jefloht, on daht: “Lo hängst du däm Ohs dä Kranz and Hore.” Däm jefuhl dat äwer jarnet on hän juff janz rebellisch. Esch han Blut on Wasser jeschweest, boss esch dä Kranz noch en kier ous dem Horen hat. Dat hätt jet schunges jän, wenn dän durisch jange würr. Do hätt esch mesch äwer sähne konne. No jo, et hat noch en kier jut jange.
Äwer nu zuröck zu däm ahle Jefährt. Se hatten aldes nöjst Richtijes wumot se fuhren, on Nekel hän zommeriert och logter alles anenee. Su kum hän och es en kier duricht Doref erop, hat dat Jestell van däm Wahn jesprenkelt domot et noch jet zesamen hul. Linnert stuhn jöst an de Wäsch on Nekel hul stoll fürr en Pejf ze rochen.
Linnert besoch sech dat Jestell on saht no him: “Nekel, du mütz äwer och es bal e nöj Jestell han!”. Nekel jrinst on saht: ”Linnert, dat kennst du net; wenn esch dat nöj jemaht hätt, wie dat kapott worr, da würr dat e well allderöm kapott.”
Gallo Johanna, Rödgen